Tu dowiesz się wszystkiego o simsonach
O simsonach
Simson s51
Nowo wprowadzony model S51 niewiele różnił się od starszego S50. Największą różnicą było wprowadzenie zmodernizowanego silnika M531 i M541, którego jednocześnie zastosowano w modelu KR51/2. W nowej jednostce napędowej dokonano szeregu zmian, które miały na celu zmniejszenie zużycia paliwa, znaczne ułatwienie napraw oraz zredukować częstą obsługę silnika. Wprowadzono nowy cylinder z tłokiem o mniejszej średnicy i wał korbowy o zwiększonym skoku tłoka. Łożyska wału korbowego są smarowane mieszanką paliwa z olejem, podczas gdy w starym silniku były smarowane olejem przekładniowym, gdzie takie rozwiązanie sprawiało problemy podczas napraw silnika. Zastosowano nowe rozwiązanie sprzęgła ze sprężyną centralną, dzięki czemu sprzęgło stało się prawie całkowicie bezobsługowe. Nowe rozwiązanie nożnego rozrusznika umożliwiało dokonywanie napraw bez konieczności całkowitego rozebrania silnika, co było poważnym problem w silnikach serii M53. Najważniejszą cechą silnika było zastąpienie 3-biegowej skrzyni przekładniowej z kołami przesuwnymi nową skrzynią trzy- lub czterobiegową z kołami stale zazębionymi i zmianą biegów za pomocą tzw. klina przesuwnego. Rozwiązanie takie było znane m.in. z włoskiej Vespy. W Simsonie rozwiązanie to ma charakter sprzęgła kulkowego, gdzie znajdujący się wewnątrz wałka skrzyni biegów pręt wybierający powoduje wysunięcie kulek poza obrys zewnętrzny wałka i tym samym sprzęgnięcie wałka z kołem zębatym. Zmieniono także napęd licznika, uszczelniono wałek nożnego rozrusznika i przede wszystkim wygląd nowego silnika. Modernizacja silnika pozwoliła także na zredukowanie ilości oleju przekładniowego, którego w nowym silniku znajduje się 400 ml.Projektując nowy silnik przewidziano także możliwość zwiększenia pojemności do 70 cm³ przy zmianie kilku podzespołów. Dało to początek modelowi S70, który miał konkurować na rynku z pojazdami klasy 80 cm³.Nadwozie pozostało niemal takie same co w S50, zachowując zmiany wprowadzone w ostatnich modelach S50, czyli m.in. nowy zbiornik paliwa oraz widelec teleskopowy z krótszymi sprężynami. Ze względu na zmiany wprowadzone w jednostce napędowej występowały niewielkie różnice, głównie łańcuch krótszy o dwa ogniwa oraz inną linkę sprzęgła. Jednocześnie unifikacja części pozwala wymianę silnika w starszym S50 na nowy silnik z modelu S51.
Simson s53
Początkowo następcą modelu S51 miał zostać model S52, jednak pozostał on w fazie prototypu. Powstało kilka projektów, najbardziej znane to dwa egzemplarze będącymi eksponatami w Fahrzeugmuseum Suhl, model typu mokikoraz enduro. Zupełną nowością było zastosowanie tylnego zawieszenia z centralnym amortyzatorem, układu wydechowego z wbudowanym katalizatorem oraz zupełnie nowego wyglądu.W 1989 roku, kiedy doszło do zjednoczenia Niemiec, fabryka była zmuszona szybko wprowadzić nowy model S53, aby móc konkurować z pojazdami dostępnymi wówczas na zachodzie.W modelach S-53 / S-83 zmieniono przede wszystkim wygląd, sprawiając że wygląda dużo nowocześniej. Na pierwszy rzut oka widoczną zmianą jest nowy zbiornik paliwa, siedzisko (znane z modelu SR50), nowy profil "boczków" (zamknięcia schowka), błotniki wykonane z tworzyw sztucznych w kolorze białym lub czarnym (pokrytym dodatkowo lakierem bezbarwnym), krótki tłumik. Zastosowano nową owiewkę wraz z prostokątnym reflektorem, zakrywa ona deskę rozdzielczą z licznikami oraz stacyjkę. Zgodnie z panującą modą usunięto bagażnik pozostawiając jedynie uchwyt pasażera. Okrągłe lampy zastąpiono prostokątnymi (z modelu SR50/1).Zmiany objęły także poszczególne podzespoły motoroweru. Mimo że większość podzespołów pochodzi z poprzednio produkowanych modeli S51 i SR50, część z nich zostało zmienionych, na co należy zwracać uwagę podczas zakupu części zamiennych.W nowych modelach podwyższono standard wyposażenia. Każdy model wyposażono w 4-biegową skrzynię przekładniową wraz z kontrolką biegu jałowego, elektroniczny bezstykowy układ zapłonowy (ze wzmocnionym kołem magnesowym - z dwoma okienkami), aluminiowe obręcze kół, dwa lusterka o średnicy 120 mm. Dotyczyło to także wersji N, gdzie w przeciwieństwie do starszych modeli zastosowano kierunkowskazy i akumulator. W wersjach wyposażonych w oświetlenie HS1 stosowano wyłącznie instalację elektryczną z funkcją świateł dziennych. Pojawiły się wersje z hamulcem tarczowym (CX oraz OR). W wersjach S-53 B, C, E jako opcja była dostępna szybka regulacja reflektora, w pozostałych wersjach S-53 oraz S-83 była ona w standardzie. W każdej wersji modelu S53 stosowano zamiennie dźwignię zmiany biegów oraz dźwignię rozrusznika lakierowaną proszkowo na czarno lub chromowaną.Modele S-53 oraz S-83 były produkowane w kilku wersjach. Model S-83 był wyposażony w silnik o pojemności 70 cm3, osiągający prędkość maksymalną 75 km/h, w każdej wersji wyposażony w wzmocnienia ramy oraz tylną lampę z podświetleniem tablicy rejestracyjnej (od 1992 roku również w S53). W przypadku modelu S-53 prędkość maksymalna mogła wynosić 40, 50 lub 60 km/h, przeważnie sprzedawano modele o prędkości maksymalnej 50 km/h ze względu na nieuregulowane przepisów różniących się w NRD, RFN i zjednoczonych Niemczech. Oficjalnie, od 1992 roku zakończyła się produkcja nieblokowanej wersji 60 km/h, wprowadzono nowy cylinder (50 km/h) o zmniejszonym o 10° kącie otwarcia okna wydechowego, w Niemczech sprzedawano wersję 50 km/h oraz wersję 40 km/h przeznaczoną na eksport.Wersje przedprodukcyjne (z roku 1989) posiadały kilka różnic. Inne były naklejki (jeszcze pod logiem IFA), w wersji enduro zastosowano zupełnie nowy układ wydechowy (z oddzielonymi od siebie częścią rozprężną i częścią wyciszającą spaliny), stosowano także emaliowane kolanka wydechu oraz plastikowy korek wlewu paliwa o innym kształcie.Słabą stroną modelu S-53 było wyposażenie akcesoryjne. Brak seryjnie montowanego tylnego bagażnika (jak to było w S51), brak dostępnych dodatkowych bagażników bocznych oraz kufrów zdecydowanie ograniczyło zdolności przewozu bagażu. Sytuacja zmieniła się wraz z wprowadzeniem modeli Alpha i Beta, do których można było założyć kufer boczny i centralny wraz z odpowiednimi stelażami. Motorower był jednak przystosowany do holowania przyczepki motorowerowej, montażu siedzenia dziecięcego oraz osłon nóg.Łącznie w latach 1990 - 1994 wyprodukowano 10500 egzemplarzy pierwszej serii modelu S53.
Simson sr50
Oznaczenie SR50 obejmuje rodzinę skuterów Simson, które zastąpiły produkowany wcześniej model KR51/2. Oznaczenie SR pochodzi od słów Simson Roller czyli "Simson Skuter". W czasie konstruowania projektu początkowo planowano jedynie modernizację modelu KR51/2 pod oznaczeniem KR52 lub KR70 (prototyp tego modelu można zobaczyć w muzeum motocykli w Suhl), jednak zdecydowano się na zupełnie nową konstrukcję. Opracowali ją Clauss Dietel i Lutz Rudolph w roku 1985. Skuter otrzymał złote medale na targach w Lipsku, Brnie i Poznaniu. Seryjną produkcję rozpoczęto w 1986 roku, z dzienną produkcją 200 sztuk.Wszystkie skutery z tej rodziny były wyposażone w dwusuwowy, jednocylindrowy, chłodzony powietrzem silnik typu M531/541 o pojemności 50cm³ (jedynie wersja SR80 miała zwiększoną pojemność) i trzy lub czterobiegową skrzynię biegów. Zmiana biegu odbywa się lewą stopą, jednak w odróżnieniu od modelu KR51 i motocykli zmiana biegu odbywa się przez przesunięcie do przodu lub do tyłu pionowo umieszczonej dźwigni zmiany biegów w przedniej części podnóżka. Włączenie pierwszego biegu następuje po przesunięciu dźwigni do przodu, włączenie drugiego i kolejnych biegów - przez przesunięcie dźwigni do tyłu. Uruchomienie tylnego hamulca odbywa się prawą stopą, dźwignią umieszczoną blisko ramy pojazdu. Obie dźwignie są wysoko umieszczone, dzięki czemu można wygodnie trzymać stopy pod dźwigniami, blisko przednich owiewek. Jednocześnie takie rozwiązanie nieznacznie utrudnia obsługę w stosunku do tradycyjnego rozwiązania mokików S51.Silnik umieszczono centralnie, bardzo nisko. Układ wydechowy poprowadzono pod prawym podnóżkiem. W podwoziu zastosowano ramę skonstruowaną ze spawanych elementów tłoczonych z blachy stalowej, która jednocześnie tworzy całą bryłę nadwozia skutera. Zawieszenie przednie to widelec teleskopowy, znany z modelu S51. Koła wytłaczane ze stali mają rozmiar 12 cali, wyposażono je w opony o szerokości 3 cale. Podwozie ma mały prześwit (ok. 130 mm) oraz nisko umieszczony środek ciężkości, rozkład mas przód-tył wynosi około 40:60. W nadwoziu po raz pierwszy użyto elementów nadwozia produkowanych z tworzyw sztucznych, obudowę przedniej lampy i licznika, osłony silnika i instalacji oraz tylny błotnik. Pod siedzeniem kierowcy umieszczono zbiornik paliwa o pojemności 6,5 litrów, którego wyeksponowano na tle bryły nadwozia. W tylnej części, pod siedzeniem umieszczono niewielkich rozmiarów schowek na narzędzia. Pod kierownicą umieszczono hak na torbę z zakupami. Przewidziano zabezpieczenie przeciwkradzieżowe kasku - przy główce ramy jest bolec na którym można powiesić kask za sprzączki, kask zabezpiecza się po przekręceniu i zablokowaniu kierownicy.Do skutera można było dokupić kufer boczny Pneumant tour 26s (KTA BAG-Nr. 2146) o pojemności 26 l i maksymalnej ładowności 7 kg, którego można było założyć na stelażu bagażnika seryjnie montowanym w wybranych modelach od połowy 1988 roku. W starszych modelach montowano bagażniki boczne nieprzystosowane do montażu bocznego kufra. Ze względu na nożny starter nie przewidziano montażu kufra po lewej stronie pojazdu, dopiero później do modeli Gamma, a następnie Star Classic możliwe było dokupienie stelaża na lewą stronę. W późniejszym okresie dostępny był kufer centralny, do którego przy montażu konieczna była zmiana stelaża tylnych lamp (lub uchwytu pasażera w modelach Gamma). Dostępne było także siedzenie dziecięce (dziecko siedziało przed kierowcą), średniej wielkości przednia szyba, osłona na nogi oraz przyczepka motorowerowa MWH/RB.
